powder Τεχνικές παραγωγής

any fuleble υλικό μπορεί να ψεκαστεί. Έχουν αναπτυχθεί αρκετές τεχνικές που επιτρέπουν μεγάλους ρυθμούς παραγωγής σωματιδίων σε σκόνη, συχνά με σημαντικό έλεγχο των μεγεθών του τελικού πληθυσμού σιτηρών. Οι σκόνες μπορούν να παρασκευαστούν με σύνθλιψη, λείανση, χημικές αντιδράσεις ή ηλεκτρολυτική εναπόθεση. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες σκόνες είναι τα υλικά χαλκού-base και σιδήρου-base. αντίστοιχαnitrides

carbides. Οι σκόνες σιδήρου, νικελίου, ουρανίου και βηρύλλου επιτυγχάνονται με τη μείωση των μεταλλικών-oxalates and formates. Τα εξαιρετικά λεπτά σωματίδια έχουν επίσης παρασκευαστεί κατευθύνοντας ένα ρεύμα τετηγμένου μετάλλου μέσω ενός υψηλού temperature plasma jet ή flame, ψεκάζοντας το υλικό. Διάφορες διαδικασίες που σχετίζονται με τη χημική και φλόγα σε σκόνη υιοθετούνται εν μέρει για να αποφευχθεί η σοβαρή αποικοδόμηση των επιφανειών των σωματιδίων με ατμοσφαιρικό οξυγόνο. Οι σκόνες σε συνδυασμό. Σχεδόν όλες οι σκόνες σιδήρου παράγονται από μία από τις δύο διαδικασίες: η διαδικασία σφουγγαράκι ή η ψεκασμού νερού. , το κύριο παράδειγμα μιας οικογένειας διαδικασιών που περιλαμβάνει μείωση της στερεάς κατάστασης ενός οξειδίου. Στη διαδικασία, ο μεταλλεύματος με μαγνητίτη (Fe3O4) αναμειγνύεται με οπτάνθρακα και ασβέστη και τοποθετείται σε ανταπόκριση καρβιδίου πυριτίου. Ο γεμάτος ανταπόκριση στη συνέχεια θερμαίνεται σε έναν κλίβανο, όπου  101; Η διαδικασία μείωσης αφήνει ένα σίδερο \"κέικ\" και μια σκωρία. Στα επόμενα βήματα, ο ανταπόκριση αδειάζεται, το μειωμένο σφουγγάρι σιδήρου διαχωρίζεται από τη σκωρία και συνθλίβεται και ανόπτεται. μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα πριν από την πυροσυσσωμάτωση και κάθε σωματίδιο περιέχει εσωτερικούς πόρους (εξ ου και ο όρος \"σφουγγάρι\") έτσι ώστε η καλή πράσινη δύναμη να είναι διαθέσιμη σε χαμηλά επίπεδα πυκνότητας.-lubricating ρουλεμάν και εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει περίπου το 30% της χρήσης σκόνης σιδήρου σε δομικά μέρη PM. Ένα αέριο εισάγεται στο μεταλλικό ρεύμα λίγο πριν φύγει από το ακροφύσιο, χρησιμεύει για να δημιουργήσει αναταραχές καθώς το παρασυρόμενο αέριο επεκτείνεται (λόγω θέρμανσης) και εξέρχεται σε ένα μεγάλο όγκο συλλογής εξωτερικού προς το στόμιο. Ο όγκος συλλογής είναι γεμάτος με αέριο για την προώθηση περαιτέρω αναταράξεων του τετηγμένου μεταλλικού πίδακα. Τα ρεύματα αέρα και σκόνης διαχωρίζονται χρησιμοποιώντας βαρύτητα ή cyclonic διαχωρισμό. Οι περισσότερες ψεκασμένες σκόνες είναι ανόπτηση, γεγονός που βοηθά στη μείωση του οξειδίου και της περιεκτικότητας σε άνθρακα. Τα σωματίδια ψεκασμού νερού είναι μικρότερα, καθαρότερα και μη πορώδη και έχουν μεγαλύτερο πλάτος μεγέθους, το οποίο επιτρέπει την καλύτερη συμπύκνωση. Τα σωματίδια που παράγονται μέσω αυτής της μεθόδου είναι κανονικά σφαιρικού ή αχλαδιού. Συνήθως, φέρουν επίσης ένα στρώμα οξειδίου πάνω τους. αναγκάστηκε μέσω ενός στόματος σε επαρκώς υψηλή ταχύτητα για να εξασφαλίσει την ταραχώδη ροή. Ο συνηθισμένος δείκτης απόδοσης που χρησιμοποιείται είναι ο αριθμός reynolds r

n, Wher-

Η πυκνότητα του υγρού, VVelocity του ρεύματος εξόδου, Dδιάμετρος του ανοίγματος και Nαπόλυτο ιξώδες. Στο χαμηλό r το υγρό πίδακα ταλαντεύεται, αλλά σε υψηλότερες ταχύτητες το ρεύμα γίνεται τυρβώδες και σπάει σε dro112 · ας. Η ενέργεια άντλησης εφαρμόζεται στον σχηματισμό σταγονιδίων με πολύ χαμηλή απόδοση (της τάξης του 1%) και ο έλεγχος της κατανομής μεγέθους των παραγόμενων μεταλλικών σωματιδίων είναι μάλλον φτωχή. Άλλες τεχνικές όπως δόνηση ακροφυσίων, ασυμμετρία ακροφυσίων, πολλαπλά ρεύματα πρόσκρουσης ή λιωμένη έγχυση σε αέριο περιβάλλοντος είναι διαθέσιμες για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα της ψεκασμού, να παράγουν λεπτότερους κόκκους και να περιορίσουμε την κατανομή μεγέθους σωματιδίων. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να εξαφανιστούν τα μέταλλα μέσω των στόχων μικρότερο από λίγα χιλιοστά σε διάμετρο, η οποία στην πράξη περιορίζει το ελάχιστο μέγεθος κόκκων σκόνης σε περίπου 10 μm. Η ψεκασμού παράγει επίσης ένα ευρύ φάσμα μεγεθών σωματιδίων, που απαιτεί κατάντη ταξινόμηση με τον έλεγχο και την ανάκτηση ενός σημαντικού κλάσματος των ορίων των κόκκων. τρόπος γύρω από αυτά τα προβλήματα. Η εκτεταμένη εμπειρία είναι διαθέσιμη με σίδηρο, χάλυβα και αλουμίνιο. Το μέταλλο που πρόκειται να κονιοποιηθεί σχηματίζεται σε μια ράβδο που εισάγεται σε ένα θάλαμο μέσω ενός ταχέως περιστρεφόμενου άξονα. Απέναντι από την άκρη του άξονα είναι ένα ηλεκτρόδιο από το οποίο δημιουργείται ένα τόξο που θερμαίνει τη μεταλλική ράβδο. Καθώς το υλικό του άκρου ασχολείται, η περιστροφή ταχείας ράβδου ρίχνει το μικροσκοπικό τήγμα

112, αφήνει να στερεοποιηθεί πριν χτυπήσει τα τοιχώματα του θαλάμου. Ένα κυκλοφορούμενο αέριο σαρώνει σωματίδια από το θάλαμο. Παρόμοιες τεχνικές θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο διάστημα ή στο φεγγάρι. Το τοίχωμα του θαλάμου θα μπορούσε να περιστραφεί για να αναγκάσει τις νέες σκόνες σε απομακρυσμένα σκάφη συλλογής και το ηλεκτρόδιο θα μπορούσε να αντικατασταθεί από έναν ηλιακό καθρέφτη που επικεντρώνεται στο τέλος της ράβδου. Με χαμηλή απόδοση αποτελείται από ένα ταχέως περιστρεφόμενο κύπελλο που θερμαίνεται πολύ πάνω από το σημείο τήξης του υλικού που πρόκειται να κονιοποιηθεί. Το υγρό μέταλλο, που εισήχθη στην επιφάνεια της λεκάνης κοντά στο κέντρο με τους ρυθμούς ροής που προσαρμόζονται για να επιτρέψουν ένα λεπτό μεταλλικό μεμβράνη να απομακρυνθεί ομοιόμορφα στους τοίχους και πάνω από την άκρη, σπάει στα σταγονίδια, το καθένα περίπου το πάχος της μεμβράνης.&#&#